We moeten er eigenlijk niet flauw over doen: zang is voor de meesten onder ons zowat het laatste waar we aan denken bij het horen van de term “jazz”. En toch zouden we in dit kleine landje best wel wat trotser mogen zijn om het feit dat we hier iemand hebben, die wereldwijd tot de absolute top gerekend wordt in deze wat aparte discipline. Alhoewel…”hier” is wellicht een wat overtrokken formulering in verband met David Linx, de man die de Europese jazz-zang zowat in z’n eentje een eigen gezicht gaf: hij is, noch min noch meer een echte wereldburger, die van jongs af aan in contact kwam met een aantal heel grote muzikanten -saxofonist Nathan Davis was zijn dooppeter en die leerde hem mensen kennen als Kenny Clarke en Betty Carter en de grote schrijver James Baldwin werd zowat zijn moreel kompas, iets wat jaren geleden leidde tot de prachtplaat “A Lover’s Question”, die hij maakte samen met Pierre Van Dormael en onder anderen Toots Thielemans en de auteur zelf.

De omgang met die groten leerde Linx dat het belangrijk is jezelf te zijn en vertrouwen te hebben in de “kleur van zijn huid”, met andere woorden: “niemand te imiteren” en dat is exact wat hij al een hele carrière lang beoogde en intussen ook helemaal bereikte: David Linx is een Europese jazz-zanger en niet een Europeaan die jazz zingt onder invloed van de (zwarte) Amerikanen waar hij omgang mee had. Dat blijkt ook weer volop uit deze plaat met deze veelzeggende titel: niemand zingt zoals hij, niemand heeft de frasering die de zijne is en die zo herkenbaar is en bij hem wordt, als bij geen ander, de stem een heus instrument. Elke vorm van epigonisme is hem vreemd en hij omringt zich op deze nieuwe plaat met muzikanten die dezelfde instelling hebben en vergelijkbare trajecten hebben afgelegd: pianist Grégory Privat is afkomstig uit Martinique, bassist Chris Jennings is Canadees en drummer Arnaud Dolmen had zijn wieg in Guadeloupe staan.

Met dit zeer diverse ensemble rondom zich -bij momenten aangevuld met gitarist Manu Codjia en de spoken word bijdrage van Marlon Moore- geeft Linx blijk van zijn vermogen om vanuit het contact met de muzikanten en met de muziek, een eigen stem te laten klinken: hij zet, letterlijk, zijn vel in en dat blijkt uit elke seconde van deze plaat, die ruim een uur loopt en die geen moment verveelt, integendeel:dit is een langgerekt hoogtepunt van muzikaliteit en van poëzie. Verreweg de meeste muziek en zo goed als alle teksten zijn van de hand van Linx zelf. Die teksten zijn in een aantal gevallen opgedragen aan “mensen-met-kleur”, zoals Baldwin’s nichtje Aisha Karefa-Smart, die ook vermeld wordt in het hoogtepunt van de plaat, “And Then The World”, een gedicht van Linx zelf. Ook schrijfster Toni Morisson wordt geëerd, in “Prophet Birds” en de Braziliaanse ex van Claude Nougaro, Marcia de Labbey (in “On The Other Side of Time”). De optelsom van dit alles is een adembenemende plaat van een Meneer met heel grote M, die men ons wereldwijd mag benijden !

(Dani Heyvaert)